«Προτιμώ να μείνω με τους Γιάουρ», είπε η Ρούθιελ στον Ελουρέντ, καθώς επέστρεφαν στο χωριό των Ντρούγκου.
«Σου είπα ότι οι Falathrim περιπολούν σ’ αυτές τις περιοχές και δε θέλω να σε δουν…Θα είναι επικίνδυνο ακόμα και να βγεις έξω από την πόλη…Θα αφήσουν πίσω τους αρκετούς φρουρούς και μ’ ενδιαφέρει να νομίζουν ότι δεν υπάρχει κάποιος άλλος χρυσοκάστανος, εκτός από μένα…Μέχρι τώρα, μπορούσα να τους απομακρύνω από τις περιοχές που ήξερα ότι βρισκόσουνα, από δω και πέρα όμως δεν θα μπορώ να το κάνω, γι’ αυτό σ’ αφήνω με τη Μίριελ στην πόλη…Παρά τις καλές σχέσεις που είχανε παλιά οι Χάλαντιν με τους Έλνταρ, τώρα τους αποφεύγουν, κι ας σταθούνε δίπλα μας στη μάχη…Έτσι δεν θ’ ανησυχώ για το αν είσαι ασφαλής…».
«Και τι θα γίνει με τον Γκόν-γκιρι και τους άλλους;»
«Τους έχω πει, όποιος θέλει ας έρχεται να σε βλέπει…Όμως εσύ, δεν θα ξαναπάς στο βουνό και το χωριό τους…», της απάντησε. «Κι αν χρειαστεί για κάποιο λόγο να βγεις έξω από την πύλη, να φροντίσεις το κεφάλι σου να είναι καλυμμένο καλά, και τα μαλλιά σου να μη φαίνονται καθόλου», συμπλήρωσε και χάιδεψε τον χρυσοκάστανο καταρράχτη με τις μακριές κοτσίδες που της έπλεκε ο ίδιος, με τον τρόπο των ξωτικών που δεν είχε υιοθετήσει ποτέ για τον εαυτό του, και που στόλιζε τους ώμους και την πλάτη της.
«Μα γιατί;»
«Σε παρακαλώ Ρούθιελ, έχε μου εμπιστοσύνη, κι όταν γυρίσω, θ’ αποφασίσω αν θα σε πάω να γνωρίσεις τα μέλη της φυλής μου, αφού οδηγήσουμε μαζί τους Γιάουρ στα Έρεντ Νίμραϊς, στα ανατολικά… Επειδή έχω δει στο παρελθόν, στο Ανόριεν, ένα δάσος από σημύδες που τόσο αγαπούν και που κατοικείται ακόμα από το λαό τους που δεν είχε ακολουθήσει τους Χάλαντιν στα Δυτικά, και ‘κει θα είναι ασφαλείς…», της απάντησε.
»Τους το έχω υποσχεθεί πως θα το κάνω και το υπόσχομαι και σε σένα…»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου