Με τους Ντρούγκου προς τα Νίμραϊς (γ' μέρος)

Τότε μία ομάδα από τους Γιάουρ που είχαν ξεκινήσει όλοι μαζί, δείλιασε και αποσπάστηκε με σκοπό να γυρίσει πίσω στις πετρώδεις ακτές του Ένεντγουαϊθ. Ο Γκόν-γκιρι αν και προσπάθησε να τους μεταπείσει, δεν επέμεινε για πολύ, και έστρεψε την προσοχή του προς τις συστάδες των δέντρων, τις οποίες προτίμησαν να διασχίσουν πάλι νύχτα, παίρνοντας μεγάλες προφυλάξεις, καθώς εκεί ήταν το φυσικό σύνορο, πέρα από το οποίο δεν είχανε τολμήσει ποτέ να προχωρήσουν. 

 Ήταν τέλη Αυγούστου όταν πέρασαν επιτέλους στις νότιες παρυφές του κυρίου όγκου των Έρεντ Νίμραϊς, και ο καιρός ήταν καλός και βοηθούσε στην μετακίνηση της μικρόσωμης αλλά στιβαρής φυλής των Γιάουρ του Άντραστ. Ανέβαιναν προς το Θρίχαϊρν ακολουθώντας τον ρου του Λέφνουι και τρέφονταν με ψάρια και κυνήγια που βρήκαν άφθονα, ευτυχώς για το σχέδιο της Γκλίνενρουθ, που άρχισαν να τη σέβονται ακόμα περισσότερο οι Ντρούγκου.

Όμως εκείνη δεν φαινόταν ευχαριστημένη επειδή ένοιωθε την καρδιά της να βαραίνει ακόμα περισσότερο μέσα της, όσο απομακρυνόταν από τον Ντένχαρ. Είχαν περάσει δυο μήνες από την ώρα που τον είχε αφήσει, και αναρωτιόταν τι να είχε συμβεί στην Ντίμροστ, μετά από την αναχώρησή τους. 

Συνέχισαν να ανεβαίνουν προσπερνώντας τις πηγές του ποταμού, αν και έμειναν αρκετά σε εκείνη την περιοχή, κάνοντας προμήθειες, και αρχές Οκτωβρίου, σταμάτησαν σε ένα πετρώδες οροπέδιο με οξιές, ενώ βλέπανε μπροστά τους τις κορυφές του Θρίχαϊρν. Σ’ αυτήν την περιοχή ανακάλυψε ξαφνικά ότι ήταν έγκυος στο παιδί του Ντένχαρ και ο Γκόν-γκιρι που κατάλαβε χωρίς να χρειάζεται άλλες εξηγήσεις τί είχε συμβεί, και ποιος ήταν ο πραγματικός λόγος που την είχε αναγκάσει να φύγει, δεν θέλησε να προχωρήσουν άλλο, ήταν αρκετά νωρίς για να προλάβουν το χειμώνα που σ’ αυτά τα βουνά ερχόταν με πολλά χιόνια, αλλά και να προστατεύσει τη φίλη του που σύντομα θα γινόταν μητέρα. 

 «Φεύγεις μακριά από ‘κείνον, αλλά δε μπορείς να ξεφύγεις από τον ίδιο σου τον εαυτό…» της είπε, και ακούμπησε το χέρι του στην κοιλιά της. Το παιδί της αναδεύτηκε μέσα της, αλλά εκείνη δεν του απάντησε.

 »Φαντάζομαι πως δεν το ξέρει ότι θα γίνει πατέρας, αλλά και εγώ και εσύ, ξέρουμε καλά πως σ’ αγαπάει υπερβολικά και όποιος αγαπάει όπως εκείνος, αγαπάει για πάντα…»

 »Να περιμένεις να τον δεις, γιατί δεν θα σ’ αφήσει έτσι απλά μετά από τόσα χρόνια που αγαπιέστε, όμως να θυμάσαι, ότι αν το ήξερα πως βρεθήκατε τόσο κοντά, θ’ αρνιόμουνα να φύγουμε απ’ το Άντραστ, τώρα όμως είναι αργά και για μπρος και για πίσω…» 

«Έγινε χωρίς να έχουμε την έγκριση, αλλά δεν είναι μόνος εκείνος υπεύθυνος γι’ αυτό το παιδί…και υπήρχαν και οι άλλοι λόγοι για τους οποίους έφυγα και τους γνωρίζεις...Είναι καλύτερα που δεν το ξέρει, επειδή η καταπόνηση αυτού του ταξιδιού θα ήτανε δυσβάσταχτη για εκείνον…Ό,τι και να ‘χει γίνει μεταξύ μας, εγώ παραμένω πιστή στο αρχικό σχέδιο, και το παιδί μου, μου δίνει περισσότερο κουράγιο να το πετύχουμε… Μη με πιέσεις να επιστρέψω, επειδή είναι αδύνατο προς το παρόν να γίνει, αν θέλει εκείνος να ‘ρθει, ας το κάνει, αν και ‘γω ελπίζω πως δε θα ξεκινήσει καθόλου, για το καλό το δικό του…», του απάντησε.

 «Τον αγαπάς και τον αρνιέσαι, αλλά εγώ δε θ’ αφήσω το φίλο μου με την αμφιβολία, κι αυτό το παιδί χρειάζεται και τους δυο γονείς του, αφού υπάρχουν στη ζωή…» της είπε και την άφησε για να προετοιμάσει τα σημάδια που ήθελε να αφήσει στον Ντένχαρ, που υποψιαζόταν ότι τους είχε ακολουθήσει.