Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΓΚΛΙΝΕΝΡΟΥΘ
«Δε θ’ απαλλαγούμε ποτέ από αυτά τα πλάσματα», μουρμούρισε ο Γκόν-γκιρι, όταν έμαθε τα άσχημα νέα. «Δεν μας μένει να κάνουμε τίποτε άλλο, από το να περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει, και αν εμφανιστεί κανένας τους, θα τον καταδιώξουμε…»
Ο Ντένχαρ ετοιμαζότανε να φύγουνε από τα Νίμραϊς και να γυρίσουν επιτέλους στην Ντίμροστ. Όλο το χειμώνα έφτιαχνε το σχέδιό του στο μυαλό του και κατάστρωνε το πλάνο του ταξιδιού της επιστροφής, με όλες τις απαραίτητες προμήθειες. Ο καιρός δεν είχε ανοίξει ακόμα, αλλά η Ρούθιελ τον παρακολουθούσε που όσο περνούσαν οι μέρες γινόταν όλο και περισσότερο ανυπόμονος και πήγαινε τον μικρό Τουίλιον κοντά στο άλογό του, που το είχε κρατήσει όλους αυτούς τους μήνες προφυλαγμένο σε άλλη σπηλιά, σε κοντινή απόσταση από τη δική τους. Ήθελε να μάθει στο παιδί να μην το φοβάται για να είναι ευκολότερη η μετακίνησή τους κατά την επιστροφή τους.
Ο μικρός γιος τους δεν συμμεριζότανε τον φόβο που ένοιωθε εκείνη κοντά σ’ αυτά τα μεγαλόσωμα ζώα, και διασκέδαζε πολύ με το άλογο που συχνά ρουθούνιζε μέσα στον παιδικό λαιμό του και τον έκανε να γελά. Ο Γκόν-γκιρι καταλάβαινε τον σκεπτικισμό της Γκλίνενρουθ, που φαινόταν επιφυλακτική μπροστά στην σιγουριά του Ντένχαρ και την απόφασή του να φύγουν μόλις θα έμπαινε η Άνοιξη.
«Δεν έχει τελειώσει ακόμα αυτή η ιστορία…» είπε η Ρούθιελ στον Γκόν-γκιρι όταν εκείνος ήρθε να τους επισκεφτεί, μια μέρα του Απριλίου, κι ενώ είχε μάθει ότι ο Ντένχαρ είχε τελειώσει με τις προετοιμασίες του ταξιδιού.
«Όμως ο Ντένχαρ είναι έτοιμος» της απάντησε, «για ποιο λόγο να καθυστερήσει κι άλλο;»
«Δεν μπορώ να σας αφήσω ακόμα, τουλάχιστον όχι όσο δεν ξεκαθαρίζει η κατάσταση με τους Ορκ…Θα το συζητήσω με τον Ντένχαρ και ελπίζω να το καταλάβει ότι πρέπει να περιμένετε, εξάλλου θα είναι επικίνδυνο και για το ταξίδι σας, να υπάρχουν αυτά τα πλάσματα και να κυκλοφορούν ελεύθερα μέσα στο δάσος Ντρουάνταν…»
«Τί συμβαίνει με το δάσος Ντρουάνταν;» ρώτησε ο Ντένχαρ που μπήκε εκείνη τη στιγμή μέσα στη σπηλιά κρατώντας τον Τουίλιον αγκαλιά και τους βρήκε να συνομιλούν.
«Έχουμε εντοπίσει τα ίχνη από τουλάχιστον οκτώ Ορκ, αλλά ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να τους ξετρυπώσουμε…», του απάντησε ο Γκόν-γκιρι. «Τους αναζητούμε νύχτα –μέρα, αλλά έχουν τον τρόπο να μας ξεφεύγουν κάθε φορά…Φαίνεται ότι είναι πολύ σκληραγωγημένοι, αλλά βρίσκονται μέσα στο δάσος και όλες οι πιθανές μετακινήσεις είναι επικίνδυνες…»
«Ας είναι…» έκανε ο Ντένχαρ ανυπόμονα, «εγώ έχω κάνει όλες τις απαραίτητες προετοιμασίες και μου φαίνεται περίεργο που δεν μπορούν να εντοπίσουν μερικούς Ορκ, οι σκληρότεροι διώκτες τους…»
«Μας αποκαλείς ψεύτες;» τον ρώτησε ο Γιάουρ.
«Απλώς λέω ότι έχετε βρει τον τρόπο να μας κρατάτε εδώ, ή μάλλον θα έπρεπε να πω ότι σας ενδιαφέρει να κρατήσετε τη Ρούθιελ κοντά σας, χρησιμοποιώντας την αγάπη που νοιώθει για σας, γιατί στην πραγματικότητα, λίγο σας νοιάζει για μένα και τον Τουίλιον…»
«Παραφέρεσαι» του είπε η Ρούθιελ αυστηρά.
«Α, ναι;» έκανε ξανά ο Ντένχαρ. «Είναι ψέμα ότι πάνω που είμαστε έτοιμοι, βγαίνει μια καινούρια δικαιολογία για να μας καθυστερήσει;»
«Ό,τι κάνουν, το κάνουν από καθαρό ενδιαφέρον», του απάντησε ξανά. «Και δεν λένε ποτέ ψέματα οι Ντρούγκου και αν ήθελαν να μας κρατήσουν, εμένα και τον Τουίλιον, θα έβρισκαν άλλους τρόπους να το πετύχουν …»
«Είμαι σίγουρος» της απάντησε και ο τόνος της φωνής του φανέρωνε θυμό.
