Η νέα κάτοικος του δάσους (γ' μέρος)

Ο Ελουρέντ στράφηκε προς εκείνη που βρισκόταν πίσω του, αλλά η Ελάννα είχε φύγει, άκουγε από μακριά τον ήχο του φουστανιού της καθώς έτρεχε, και την ακολούθησε, όμως σύντομα την έχασε και δεν άκουγε πια κανένα θόρυβο. Το παχύ χορτάρι της άνοιξης, κάλυπτε τα βήματά της και όσο κι αν έψαξε, δε μπόρεσε να τη βρει. Καθώς όμως γυρνούσε πίσω στους Γιάουρ, θυμήθηκε την μικρή εσοχή πίσω από τον καταρράχτη και γρήγορα, πήγε προς τα ’κει.

Την βρήκε να κάθεται πίσω από το νερό, με τα γόνατά της διπλωμένα και τα μπράτσα της τυλιγμένα γύρω τους και το κεφάλι της σκυφτό και κρυμμένο ανάμεσά τους. Και στάθηκε ακίνητος, ανάμεσα στο λείο βράχο και το νερό, χωρίς να μιλά για αρκετή ώρα, μέχρι που εκείνη σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε. Έξω, η νύχτα έδινε σιγά-σιγά τη θέση της στο ξημέρωμα, και δεν ακουγόταν άλλος ήχος πέρα από τον κελαρυστό ήχο του νερού που έπεφτε πάνω από τα κεφάλια τους, αντιφεγγίζοντας το λιγοστό φως.

Σ’ αυτό το ασημωμένο μισοσκόταδο τον είδε για πρώτη φορά, τα μακριά μαλλιά του, τα λαμπερά του μάτια και το ευγενικό και όμορφο πρόσωπο, και τα χέρια του διπλωμένα στο στήθος, όμως δεν του μίλησε, επειδή κατάλαβε ότι εκείνος δεν ήταν ένα απλό ανθρώπινο πλάσμα, αλλά κάτι άλλο, ανώτερο: γιατί δεν ήταν όραμα ή αποκύημα της φαντασίας της, η εμφάνιση αυτού του ωραίου και αληθινού πλάσματος, και ο Νέχαρ είχε πιθανότατα δίκιο που υποπτευόταν την ύπαρξη ενός ξωτικοπολεμιστή στο δάσος (και συχνά την πείραζε για την παράξενη τύχη της).

«Είσαι καλά;» τη ρώτησε χωρίς να μετακινηθεί από τη θέση του, όμως εκείνη κούνησε το κεφάλι καταφατικά, αντί για απάντηση.

»Έλα…» της είπε πλησιάζοντας την, «θα σε πάω πίσω, οι φίλοι σου θα σε αναζητούν…»

«Όχι…» του απάντησε. «Θα φύγω αμέσως από δω επειδή δεν είμαι ασφαλής, και μαζί μου δεν είναι ούτε εκείνοι…»

«Δε θα επιτρέψω να πάθει κανένας σας το παραμικρό», την διαβεβαίωσε.

«Θα σκότωνε το Γκόν-γκιρι…», απάντησε εκείνη και έκρυψε το πρόσωπό της όπως πριν.

«Δε θα προλάβαινε, Ελάννα…», της είπε καθησυχαστικά και την πλησίασε. «Είτε εγώ, είτε οι Γιάουρ, θα τον εμποδίζαμε να το κάνει. ..»

Εκείνη τον κοίταξε ξανά.

«Ποιος είσαι;» τον ρώτησε. «Εσύ γνωρίζεις το όνομά μου…»

«Είμαι ο Ελουρέντ», της απάντησε, «έλα, είναι ώρα να γυρίσεις…».

Της έτεινε το χέρι κι εκείνη σηκώθηκε και το άγγιξε επιφυλακτικά. Ήταν λείο, με καλοφτιαγμένα δάχτυλα και το κράτησε χαλαρά μέσα στο δικό της, σαν να ήταν κάτι εύθραυστο. Όμως ο Ελουρέντ την έπιασε σφιχτά και την οδήγησε έξω από τη μικρή σπηλιά. Τον ακολούθησε στο σίγουρο δρόμο του και της φάνηκε ότι εκείνος δεν πατούσε στη γη όταν περπατούσε, αλλά στις κορυφές του χορταριού. Σύντομα έφτασαν σπίτι της, όπου ανάμεσα στους οπλισμένους ενήλικες την περίμενε ο μικρός Γιάουρ μαζί με τη μητέρα του και εκείνη αφήνοντας το χέρι του ξωτικού, έτρεξε μερικά μέτρα μπροστά και πήρε το παιδί αγκαλιά.

»Είναι όλα εντάξει λοιπόν…», της είπε πάλι εκείνος, καθώς οι Γιάουρ άρχισαν να σκορπούν τριγύρω, και το δάσος είχε φωτιστεί από το φως της μέρας. Της γύρισε την πλάτη για να απομακρυνθεί κι αυτός.

«Περίμενε, σε παρακαλώ…» του φώναξε, κι εκείνος γύρισε προς το μέρος της.

»Έχεις κάνει πολλά για μένα, και τώρα και στο παρελθόν, και δεν σε έχω ευχαριστήσει για τίποτε ακόμα…» του είπε καθώς τον έφτασε.

«Στο παρελθόν;» τη ρώτησε σαν να μην καταλάβαινε.

«Πριν μερικά χρόνια, έξω από το δάσος, εσύ ήσουν, το κατάλαβα από τα βέλη σου, κυρίως…» του είπε κομπιάζοντας, και του χαμογέλασε ελαφρά. «Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ, να σου τα ξεπληρώσω όλα αυτά, Ελουρέντ…». Πήρε το χέρι του στα χέρια της και έφερε τη λεία παλάμη του στο στόμα της. 

Κι εκείνος σαστισμένος από την κίνηση αυτή και την αίσθηση των χειλιών της στο δέρμα του, τράβηξε το χέρι του αμέσως μόλις εκείνη το άφησε, και το κοίταξε σα να διέκρινε το αποτύπωμα αυτού του φιλιού. Την κοίταξε με τα κεχριμπαρένια μάτια του και της χαμογέλασε κι εκείνος, αχνά.

«Θα είμαι στην περιοχή, Ελάννα…Θα ξανάρθω, αν παραστεί ανάγκη…, ή με φωνάξεις» της είπε, και απομακρύνθηκε με αργό βήμα.