ΤΟ ΣΙΛΜΑΡΙΛ ΤΟΥ ΑΕΡΑ (συνέχεια...)

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ 1
Ελουρέντ: Η φυγή και η μοναξιά

ΤΟ ΣΙΛΜΑΡΙΛ ΤΟΥ ΑΕΡΑ (-συνέχεια από το προηγούμενο)

Οι Νάνοι με πολεμική εξάρτηση, με το που έφτασαν στο Σαρν Άθραντ (τη διάβαση-με-τις-πέτρες) του Γκέλιον, γυρνώντας από το Μένεγκροθ, με ελαττωμένες δυνάμεις και φορτωμένοι τους θησαυρούς, δέχτηκαν την επίθεση των Ξωτικών που σάλπισαν με τα βούκινά τους και τα βέλη που τους χτύπησαν, έπεφταν από όλες τις κατευθύνσεις, από τους αόρατους τοξότες. Πάρ’ όλη την ενέδρα και τις ικανότητες των κυνηγών τους, αρκετοί ξέφυγαν και τράπηκαν σε φυγή προς τα ανατολικά, στα Βουνά του Λίντον (Έρεντ Λιούιν). Και καθώς ανηφόριζαν προς την κορυφή Dolmed (Υγρό κεφάλι), προσπαθώντας μέσω των ψηλών περασμάτων της να φτάσουν στην κρυμμένη πόλη τους, οι Εντ, οι Βοσκοί των Δέντρων, τους ανάγκασαν να μπουν στα σκοτεινά δάση τους, απ’ όπου λέγεται ότι δεν βγήκε κανένας νάνος ζωντανός.

Σ’ αυτή τη μάχη ο Μπέρεν πολέμησε για τελευταία φορά και πήρε ο ίδιος πίσω το Ναουγκλαμίρ με το αθάνατο πετράδι του Φέανορ, και πέταξε τον καταραμένο από τον άρχοντα της Νόγκροντ θησαυρό, μέσα στον ποταμό Άσκαρ, που από τότε ονομάστηκε Ραθλόριελ (Rath Loriel- Χρυσοκοίτης). Αφού γύρισαν στο Τολ Γκάλεν και ο Μπέρεν Κάμλοστ (αδειοχέρης) παρέδωσε το περιδέραιο με το Σίλμαριλ στην Λούθιεν, ο Ντίορ Αράνελ, αποφάσισε να πάει με την οικογένειά του να κατοικήσει το Μένεγκροθ, και ν’ αφήσει το Λάνθιρ Λάμαθ. Και τα ξωτικά Σίνταρ που είχαν επιζήσει από τη σφαγή, τους δέχτηκαν με μεγάλη χαρά και ξεπέρασαν τη θλίψη του πένθους για το χαμό του Θίνγκολ και τη φυγή της Μέλιαν, όπως και για τους νεκρούς τους συγγενείς τους και τους φίλους τους. Και ονόμασαν τον Ντίορ, Ελουχίλ (Κληρονόμο του Έλου- Θίνγκολ), και από τα τρία του παιδιά, θαύμασαν περισσότερο τον νεαρό Ελουρέντ, που ήταν χρυσοκάστανος και είχε τα χρυσά μάτια της Μέλιαν και διέφερε πάρα πολύ από τ’ αδέλφια του, τον νεώτερο Ελουρίν και την νεογέννητη Έλγουϊνγκ που έμοιαζαν στην Τελέρι μητέρα τους.
Ήταν νύχτα φθινοπώρου, όταν ένας ασημόμαλλος Άρχοντας των Νάντορ Λαϊκουέντι του Οσσίριαντ, χτύπησε τις πύλες του παλατιού και ζήτησε να δει το Βασιλιά. Ο Ντίορ άνοιξε το κουτί που του είχε φέρει και βρήκε μέσα το Ναουγκλαμίρ με το Σίλμαριλ δεμένο στο κέντρο, και κατάλαβε πως οι γονείς του είχαν πεθάνει. Είχαν γυρίσει ανέλπιστα από τον Μάντος και είχαν λάβει την θνητή μορφή τους στο Ντόριαθ, αλλά όσο κι αν έψαξαν οι έμπιστοί του να βρουν τα απομεινάρια τους στο Τολ Γκάλεν, δεν μπόρεσαν να τους εντοπίσουν πουθενά. Είχαν χαθεί από τη ζωή μαζί, ο έρωτάς τους, τους κράτησε ενωμένους και στο θάνατο, αν και υποπτευόταν ότι το Σίλμαριλ ήταν μέχρι ενός σημείου υπεύθυνο για το πρόωρο χαμό τους, καθώς η δύναμη της λάμψης του ήταν πολύ μεγάλη για να την αντέξουν οι ζωές των θνητών.
Τότε ο Ντίορ φόρεσε ο ίδιος το περιδέραιο και η ομορφιά του έλαμψε πιο δυνατή από όλες τις άλλες των Ξωτικών επειδή εκείνος καταγόταν από τριπλή γενιά και ήταν το ωραιότερο πλάσμα της Έντορ, εκτός ίσως από την απόκοσμη και μοναδική ομορφιά της μητέρας του, που είχε γεννηθεί από την ένωση ξωτικού και Μάϊα.