Παράλληλα παραμύθια 1 : Ελουρεντ

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ 1
Ελουρέντ: Η φυγή και η μοναξιά

ΤΟ ΣΙΛΜΑΡΙΛ ΤΟΥ ΑΕΡΑ

Η ζωή περνούσε όμορφα στο Τολ Γκάλεν, και τίποτα δεν προμήνυε την καταιγίδα που θα ξεσπούσε και θα ανάγκαζε τον Μπέρεν Ερχάμιον να εγκαταλείψει προσωρινά το Πράσινο Νησί του ποταμού Άντουραντ, για να πολεμήσει. Του φαινόταν ότι είχε περάσει ελάχιστος καιρός από την ημέρα που είχαν παντρέψει τον μοναχογιό τους Ντίορ Αράνελ (Ωραίος) με τη Νίμλοθ, κόρη του Γκαλάθιλ, αδελφού του πρίγκιπα Κέλεμπορν, του Ντόριαθ. Τώρα, μετά από δύο γέννες, η Νίμλοθ έφερε στον κόσμο την Έλγουϊνγκ (Αστροσταλίδα) δίπλα στον κρυστάλλινο καταρράχτη του Λάνθιρ Λάμαθ, όπου βρισκόταν το σπίτι τους.
Από το Ντόριαθ είχαν έρθει τα νέα ότι οι Νάνοι της Νόγκροντ, είχαν σκοτώσει τον Θίνγκολ και είχαν κλέψει το Σίλμαριλ που τους είχε ζητήσει να του δέσουν πάνω στο Ναουγκλαμίρ, το μυθικό περιδέραιο με τα ξωτικοπετράδια που είχαν κατασκευάσει για λογαριασμό του Φίνροντ Φέλαγκουντ, τον Βασιλιά της Νάργκοθροντ, που είχε πεθάνει χωρίς ν’ αφήσει άλλο διάδοχο, πλην του Όροντρεθ του αδελφού του (που με την πτώση του φρουρίου του Νάρογκ, είχε χαθεί και εκείνος). Πάντα πληρώνονταν πλουσιοπάροχα για τον κόπο τους, αλλά αυτή τη φορά προτίμησαν να πάρουν το ίδιο το κόσμημα, επειδή η λάμψη του Σίλμαριλ ήταν πιο επιθυμητή απ’ όλες τις άλλες ανταμοιβές. Τα ξωτικά το ανακάλυψαν αμέσως και πήραν πίσω το περιδέραιο, δίνοντας μάχη στα υπόγεια δώματα των μεταλλουργείων και του θησαυροφυλακίου.
Τότε η Κυρά των Αηδονιών ζήτησε να ειδοποιηθούν ο Μπέρεν και η Λούθιεν, και άφησε το Ναουγκλαμίρ και το Ντόριαθ στην φροντίδα του Μάμπλουνγκ. Η Μέλιαν με τα χρυσά μάτια εξαφανίστηκε από τη Μέση Γη σαν φλόγα που έσβησε, μην αντέχοντας τον θάνατο του Έλου Θίνγκολ, που τον είχε αγαπήσει και για χάρη του είχε απαρνηθεί την θεϊκή καταγωγή της, γεννώντας με όλες τις δυσκολίες της σάρκας, το ομορφότερο από όλα τα πρωτογέννητα παιδιά του Ιλούβαταρ, τη Λούθιεν Τινούβιελ (Αηδόνι). Κι ενώ οι δολοφόνοι του Έλγουε Σινγκόλλο κυνηγήθηκαν και σκοτώθηκαν από τους υπερασπιστές Σίνταρ, δύο από αυτούς, κατάφεραν παρά το κυνηγητό, να διαφύγουν και να φτάσουν στα Έρεντ Λιούιν. Εκεί, διηγήθηκαν τα γεγονότα όπως τους βόλευαν, αποσιωπώντας την αλήθεια, και οι Ναούγκριμ (Νάνοι) του Νόγκροντ συγκέντρωσαν μεγάλο στρατό, όμως από το γειτονικό Μπέλεγκοστ τους αρνήθηκαν την οποιαδήποτε βοήθεια και προσπάθησαν να τους συνετίσουν, μαντεύοντας πιθανόν την απληστία των ομοφύλων τους. Αλλά εκείνοι, διασχίζοντας τον Γκέλιον και το Ανατολικό Μπελέριαντ, επιτέθηκαν στο απροστάτευτο Ντόριαθ, αφού η μαγική ζώνη της προστασίας της Μέλιαν που είχε φύγει, είχε χαθεί μαζί της. Η μάχη που διεξήχθη στο Μένεγκροθ ήταν τρομακτική, καθώς οι Σίνταρ δεν μπόρεσαν ν΄ αντισταθούν επαρκώς, και το πετράδι Σίλμαριλ, δεμένο πάνω στο Ναουγκλαμίρ, κλάπηκε τελικά, όπως και όλος ο υπόλοιπος θησαυρός του Θίνγκολ, ενώ ο Μάμπλουνγκ, ο πρώτος αξιωματικός του Βασιλιά, σκοτώθηκε προσπαθώντας να αποτρέψει την αρπαγή του.
Τα νέα τα έφεραν λίγοι απεσταλμένοι στο Οσσίριαντ, όπου ζούσαν η κόρη του και ο γαμπρός του, που ήταν εκείνοι που το είχαν αποσπάσει από τον Μόργκοθ, και είχαν επιστρέψει από το θάνατο, ελεύθεροι από πείνα και από δίψα, καθώς τους είχε δοθεί το ελεύθερο από τους Βάλαρ και τον Μάντος, να επιστρέψουν στη Μέση Γη και να ζήσουν ως θνητοί το υπόλοιπο της ζωής τους.
Μετά την σφαγή του Ντόριαθ, ήρθε να ζήσει κοντά τους και ένας άρχοντας Σίνταρ μαζί με μια μικρή ομάδα από άλλους ξωτικούς, και εγκαταστάθηκαν στην χώρα των επτά ποταμιών, τις περιοχές των πράσινων ξωτικών, τους Λαϊκουέντι. Ο φυσικός και ανεξάρτητος τρόπος ζωής των Νάντορ τον έλκυε, και τον προτιμούσε από την διαβίωση στο Ντόριαθ, δεν είχε θελήσει όμως να το εγκαταλείψει όσο το Φυλαγμένο Βασίλειο βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του.
Η σοφία της Μέλιαν και η δύναμη και η σωματική και διανοητική ανάπτυξη που απόκτησαν οι Σίνταρ κάτω από την θεία μέριμνά της, τον εμπόδιζαν να φύγει. Ο Θίνγκολ τον θεωρούσε έμπιστό του και πολλές φορές τον χρησιμοποιούσε ως διαμεσολαβητή στις σχέσεις του με τα Πράσινα Ξωτικά, ακόμα και μετά από το θάνατο του βασιλιά τους, του Ντένεθορ, στην πρώτη από τις μάχες του Μπελέριαντ. Θα ήταν πιο χρήσιμος ανάμεσα στους υποδεέστερους Λαϊκουέντι που έκτοτε δεν ξαναπολέμησαν σε ανοιχτό χώρο, και ανέλαβε προσωπικά την προστασία του Μπέρεν και της Λούθιεν. Συνόδευσε όμως τον Μπέρεν στην καταδίωξη των δολοφόνων του πεθερού του.

Συνεχίζεται...