Η ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΛΙΣΓΚΑΡΘ ( 1ο μέρος)

Όμως οι γιοι του Φέανορ επανήλθαν καθώς ανακάλυψαν ότι ανάμεσα στους ψηλούς καλαμιώνες του Σίριον υπήρχε ένα μικρό Ξωτικοβασίλειο που τα μέλη του αυξάνονταν με μία σχετική άνεση και ευημερία, και έμαθαν ότι ανάμεσά τους ζούσε η Έλγουϊνγκ που κατείχε το Σίλμαριλ. Της έστειλαν αντιπροσώπους που απαίτησαν την επιστροφή του πετραδιού στους νόμιμους κληρονόμους του, αλλά η απάντηση που έλαβαν ήταν αρνητική, καθώς τα ξωτικά του Λίσγκαρθ θεώρησαν ότι στο Σίλμαριλ οφειλόταν η άνθηση του λιμανιού τους και η ευημερία των κάτασπρων φτερωτών καραβιών τους.

Και ο καταραμένος όρκος του Φέανορ αναβίωσε για άλλη μια φορά και έγινε η Τρίτη και μεγαλύτερη σφαγή ανάμεσα στα Ξωτικά κι ελάχιστοι γλίτωσαν και ο Ελουρέντ βοήθησε όσο μπορούσε τους επιζήσαντες από την Γκοντόλιν και το Ντόριαθ να σωθούν, μέχρι να επέμβει ο Κίρνταν από το γειτονικό Τολ Μπάλαρ. Και αρκετοί από τους ξωτικούς και τους ανθρώπους που τον είδαν ξαφνικά στη μέση της μάχης να ξεπροβάλλει από τα καλάμια και να χωρίζει τους θύτες από τα θύματα (και από τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα), τον ονόμασαν Κυνηγό και έντρομοι, κάλυψαν τα μάτια τους μπροστά του. Δεν έβαψε με αίμα τα χέρια του, αντίθετα από άλλους ομοφύλους του, όμως δεν μπόρεσε να βοηθήσει την Έλγουϊνγκ που ρίχτηκε στη θάλασσα απελπισμένη από την κτηνωδία αδελφού προς αδελφό, ενώ οι γιοι της πιάστηκαν αιχμάλωτοι από τον Μαέδρος και τον Μάγκλορ, επειδή μόνο αυτοί απέμειναν από τους Επτά, καθώς οι δίδυμοι Άμροντ και Άμρας σκοτώθηκαν κι εκείνοι κατά την νυχτερινή επίθεση και τη μάχη που ακολούθησε.

Ο Κίρνταν έφτασε δυστυχώς πολύ αργά από το νησί του Μπάλαρ, για να προσφέρει ασφαλή διαφυγή και άσυλο στους επιζήσαντες της σφαγής, αλλά οι Γιοι του Φέανορ μαζί με τους ομήρους τους και τους υποτελείς τους, είχαν κιόλας εγκαταλείψει το Λίσγκαρθ και επέστρεφαν στα εδάφη τους.

Ο Ελουρέντ οργισμένος ακολούθησε την πορεία τους όλο προς τα βορειοανατολικά και τους βρήκε στον λόφο του Άμον Έρεμπ (όπου ο Μαέδρος με τους αδελφούς του είχε εγκατασταθεί μετά από την μεγάλη ήττα της Αρνοέντιαντ), είχαν αποτύχει για άλλη μια φορά να πάρουν το πετράδι, επειδή το φορούσε η Έλγουϊνγκ στο στήθος της και όταν τους έφτασε, διασχίζοντας όλο το ανατολικό Μπελέριαντ πεζός, αν και είδε ότι τα δύο παιδιά ήταν ασφαλή και τα κρατούσε ο Μάγκλορ, έψαχνε να βρει τρόπο να τα προσεγγίσει και αν ήταν δυνατό να τα αποσπάσει από τα χέρια του. Όμως ο χώρος ήταν ανοιχτός και το Κάστρο του Μαέδρος φυλαγόταν από ικανούς τοξότες, και ανάμεσα στο Τάουρ ιμ Ντούιναθ (δάσος ανάμεσα στα ποτάμια) που βρισκόταν και τον Άμον Έρεμπ, βγαίνανε συχνά περιπολίες με τα άλογα και δεν ήθελε να θέσει σε περιττό κίνδυνο τον εαυτό του, τουλάχιστον όχι πριν βεβαιωθεί ότι οι ανήλικοι ανιψιοί του δεν κινδύνευαν.