Ντάγκορ Ντάγκοραθ (2ο μέρος)

Όμως μετά από μια σκληρή αναμονή αμφιβολίας εξαιτίας των πύρινων και ασημένιων φλογών που χάραζαν το βελούδο της νύχτας, ο απαστράπτων Εαρέντιλ σκότωσε με το ξημέρωμα, τον Δράκο ΜορΑνκάλαγκον, τον μεγαλύτερο απ’ όλους τους δράκους, και τον γκρέμισε πάνω στα Θανγκορόντριμ, που σωριάστηκαν σε σκόνη και συντρίμμια. Τότε, ο ήλιος έλαμψε ξανά, βγαίνοντας από τα σκοτάδια και οι Ενωμένες Δυνάμεις αντεπιτέθηκαν, και στην επέλαση τους δεν αντιστάθηκε κανείς: ο Μόργκοθ κλείστηκε τρομαγμένος μέσα στα σκοτεινά υπόγειά του, στα θεμέλια των πύργων του, δειλός ως το τέλος. Ο Ελουρέντ δεν στάθηκε να δει τί θα συνέβαινε, γι’ αυτόν η μάχη είχε τελειώσει.

«Θα σ’ το χρωστάω Όροφερ!» είπε στον ξωτικό που τον είχε σώσει, και παράτησε το σπαθί, βάζοντάς το στα πόδια.

«Ποιος είσαι;» φώναξε εκείνος, σηκώνοντας από το έδαφος το βαρύ όπλο με το οικόσημο της φρουράς του Θίνγκολ.

«Ούνερ!» (κανείς), του απάντησε ο Ελουρέντ που ήδη είχε απομακρυνθεί αρκετά, παίρνοντας τον ίδιο δρόμο από τον οποίο είχε έρθει στην Άνγκμπαντ.

Και εξακολούθησε να τρέχει σαν κυνηγημένος, ανάμεσα από κοιλάδες που ανυψώνονταν και βουνά που κατακρημνίζονταν, επειδή οι τρομεροί σεισμοί που συνόδευσαν την καταστροφή των Πύργων του Μέλκορ, άλλαζαν την μορφή του χάρτη του Μπελέριαντ και δύσκολα βρήκε το δρόμο του προς το Μπρέθιλ και τους Ντρούγκου που είχαν ζαρώσει από τρόμο και δεν περίμεναν να τον ξαναδούν ζωντανό.

Ο ποταμός Σίριον δεν υπήρχε πια, και μεγάλα χάσματα άνοιξαν στη γη όπου εισχώρησε η Θάλασσα και οι παλιές ακτογραμμές χάθηκαν. Το Μπελέριαντ διαμελίστηκε και ερημώθηκε. Στη θέση των μεγάλων ποταμών του Οσσίριαντ ένας καινούριος εμφανίστηκε, τον είπανε Λουν, και στο χάσμα που δημιούργησε και στον κόλπο που κατέληξε, οι Ξωτικοί που ξεκίνησαν να επιστρέψουν πίσω στο Βάλινορ, ίδρυσαν το στρατόπεδό τους. Εκεί πήγαν τα Σίλμαριλ που απέκοψαν από τη σιδερένια κορόνα του Μόργκοθ πριν οι Βάλαρ του την περάσουν για κολάρο στο λαιμό του και τον φυλακίσουν, ντροπιασμένο στο Άχρονο κενό, πίσω από τις πύλες του Κόσμου.

Τότε ο Έονγουε, σάλπισε ξανά και κάλεσε τα Ξωτικά της Μέσης Γης να συγκεντρωθούν και να γυρίσουν στο Βάλινορ με τα πλοία των Τελέρι που θα έρχονταν από το Τολ Ερεσσέα, το μοναχικό νησί. Ενώ όμως όλοι σχεδόν οι Νόλντορ και οι Σίνταρ συγκεντρώθηκαν στο Μίθλοντ, την εκβολή του Λουν στη Μπελέγκαερ, οι εναπομείναντες γιοι του Φέανορ, έστειλαν μήνυμα με αγγελιοφόρους στον Έονγουε να τους παραδώσει τα πετράδια. Αλλά εκείνος τους απάντησε ότι είχαν χάσει κάθε δικαίωμα στα έργα του πατέρα τους επειδή και εκείνοι ήταν υπεύθυνοι για τον θάνατο του Ντίορ και την καταστροφή του Ντόριαθ και του Λίσγκαρθ. Τα Σίλμαριλ έπρεπε να γυρίσουν στη Δύση και οι δύο αδελφοί να επιστρέψουν στο Βάλινορ μαζί με τους άλλους Ξωτικούς και να περιμένουν να κριθούν εκεί, και μόνο τότε θα παρέδιδε ο Έονγουε τα πετράδια από τη φύλαξή του.

Παρά τη διαφωνία που υπήρξε τότε ανάμεσα στους δυο αδελφούς, ο όρκος υπερίσχυσε και μόνοι αυτοί, από όλους του Νόλντορ της Μέσης Γης και τους ακολούθους τους που εγκατέλειψαν τις περιοχές τους και πήραν μαζί τους νεαρούς γιους του Εαρέντιλ, δεν συντάχθηκαν με τους Βάλαρ και τους Έλνταρ του Βάλινορ. Μπήκαν μεταμφιεσμένοι στο στρατόπεδο του Έονγουε και σκότωσαν τους φρουρούς και έκλεψαν τα Σίλμαριλ, παίρνοντας ο καθένας από ένα, αλλά ενώ οι υπόλοιποι Έλνταρ τους ανακάλυψαν και τους κύκλωσαν και φάνηκε ότι θα πέθαιναν, ο Έονγουε, απαγόρευσε τη θανάτωσή τους και τους άφησαν να φύγουν.

Ο Μαέδρος κατευθύνθηκε προς το Χίμριγκ και τον παγωμένο Βορρά, ενώ ο Μάγκλορ πήγε προς τις Βόρειες ακτές της Μπελέγκαερ. Όμως τα πετράδια αυτά από την κατασκευή τους δεν ανέχονταν να τα αγγίξει μιαρό χέρι και όσοι είχαν προσπαθήσει να τα πιάσουν και περιλαμβάνονταν στον κανόνα αυτόν, η σάρκα τους κατακαιγόταν, ακόμα και ο Μόργκοθ είχε νοιώσει αυτό το κάψιμο, μέχρι να τα τοποθετήσει στην σιδερένια κορόνα του και να απαλλαγεί από το άγγιγμά τους. Αλλά ενώ ο Μαέδρος απελπισμένος από την ματαιότητα του όρκου και τον αβάσταχτο πόνο που του προκαλούσε το πετράδι, έπεσε μόνος του μέσα σε ένα χάσμα γεμάτο φωτιά, ο αδελφός του ο Μάγκλορ, έριξε το πετράδι στη Θάλασσα και έτσι αυτά τα δύο, χάθηκαν για πάντα.