Τα Ξωτικά στις μυθολογίες του κόσμου

Τα ξωτικά είναι μυθικά πλάσματα της Σκανδιναβικής μυθολογίας, που επέζησαν στις λαϊκές παραδόσεις της βόρειας Ευρώπης. Αρχικά ως γένος ελάσσονων θεών της φύσης και της γονιμότητας, τα ξωτικά απεικονίζονται συχνά σαν φαινομενικά νεαροί άντρες και γυναίκες εξαίσιας ομορφιάς που ζουν σε δάση και άλλες φυσικές περιοχές, υπογείως, ή σε κρύπτες. Περιγράφονται σαν υπεραιωνόβια ή αθάνατα πλάσματα και τους αποδίδουν μαγικές δυνάμεις. Ακολουθώντας την επιτυχία του έπους του Τόλκιν Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, τα ξωτικά έγιναν κλασικοί χαρακτήρες της σύγχρονης φανταστικής λογοτεχνίας. O Τόλκιν χρησιμοποίησε τον όρο "ξωτικά" ως συμβατική απόδοση της ονομασίας των "πρωτόπλαστων όντων" του κόσμου του. Τα πλάσματα αυτά διευκρινίζεται ότι έχουν περισσότερα κοινά με τους ανθρώπους (Εdain) παρά με τα πνευματικά όντα, τους Maiar και τους Valar, μοιάζοντας περισσότερο με εξιδανικεύσεις της ανθρώπινης φύσης.

Τα Ξωτικά της Νορβηγικής μυθολογίας

Η πρώτη περιγραφή ξωτικών μας έρχεται από τη Νορβηγική μυθολογία. Στα αρχαία νορβηγικά ονομάζονται álfar και η παρουσία μυθολογικών πλασμάτων με συγγενή ονομασία σε μεταγενέστερες λαϊκές παραδόσεις ενισχύει την άποψη ότι η πίστη στα ξωτικά ήταν κοινή σε όλες τις γερμανικές φυλές και όχι μόνο στους αρχαίους Σκανδιναβούς.< Ξωτικά στη Σκανδιναβική μυθολογία αναφέρονται στην Έντα και στις σάγκα. Εδώ τα ξωτικά συσχετίζονται με τους Εσίρ, ειδικά από την έκφραση "Æsir and the elves", που σημαίνει περίπου "όλοι οι θεοί".^[2] Ωστόσο, ταυτίζονται και με τους Βανίρ από κάποιους ειδικούς.^[3] Τα ξωτικά της Σκανδιναβικής μυθολογίας έχουν μέγεθος ανθρώπου: ξωτικά και άνθρωποι μπορούσαν να ζευγαρώσουν. Ξακουστοί άνθρωποι μετά το θάνατό τους θα μπορούσαν να γίνουν ξωτικά, όπως ο μεγάλος βασιλιάς Όλαφ Γκέιρσταντ.

Ξωτικά στη Σκανδιναβία

Στις λαϊκές παραδόσεις της Σκανδιναβίας, που είναι μια μεταγενέστερη μείξη της Νορβηγικής μυθολογίας και στοιχείων του Χριστιανισμού, το ξωτικό αποκαλείται elver στα δανέζικα, alv στα νορβηγικά και alv ή älva στα σουηδικά. Οι φτερωτές νεράιδες των βρετανικών λαϊκών παραδόσεων συχνά συγχέονται με τα ξωτικά. Σε ένα παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν αναφέρεται η ονομασία elvere. Σε αυτή την ιστορία, τα ξωτικά μοιάζουν περισσότερο με τα ξωτικά των τοπικών λαϊκών παραδόσεων: πανέμορφες θηλυκές υπάρξεις, που ζουν στο ύπαιθρο και μπορούν να παρασύρουν έναν άντρα σε ένα χορό μέχρι θανάτου. Συνήθως απεικονίζονται με ξανθά μαλλιά και άσπρο δέρμα και, όπως τα περισσότερα πλάσματα στις σκανδιναβικές λαϊκές παραδόσεις, τα ξωτικά γίνονται ιδιαίτερα ενοχλητικά όταν τα προσβάλλει κανείς. Μπορούσε να τα δει κανείς να χορεύουν στα λιβάδια ειδικά τη νύχτα ή πρωινά με ομίχλη. Όμως, αν κάποιος παρακολουθούσε το χορό τους, είχε την αίσθηση ότι είχαν περάσει μόνο λίγες ώρες, ενώ στην πραγματικότητα είχαν περάσει χρόνια ολόκληρα. (Ακόμα και στον 'Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού ανακαλύπτει ότι ο χρόνος κυλάει πιο αργά στο ξωτικό δάσος του Λοθλόριεν).

Ξωτικά στη Γερμανική μυθολογία

Στη γερμανική λαϊκή παράδοση, τα ξωτικά θεωρούνταν μικρά σκανδαλιάρικα πλάσματα, που προκαλούσαν αρρώστιες στα ζώα και τους ανθρώπους και έφερναν άσχημα όνειρα, επειδή κάθονταν πάνω στο στήθος αυτού που κοιμόταν. Η γερμανική λέξη Albtraum (=εφιάλτης), κυριολεκτικά σημαίνει ξωτικό όνειρο. Ο θρύλος του Erlkönig φαίνεται να δημιουργήθηκε στη Δανία κατά το ίδιο σχεδόν χρονικό διάστημα. Σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις της Γερμανίας και της Δανίας, ο Erlkönig εμφανίζεται σαν προάγγελος θανάτου, όπως οι νεράιδες μπάνσι στην Ιρλανδική μυθολογία. Ωστόσο, ο Erlkönig εμφανίζεται μόνο στο άτομο που θα πεθάνει και η έκφρασή του δηλώνει τι είδους θάνατο θα περιμένει: ήρεμο ή γεμάτο πόνους και αγωνία. Αυτή η πλευρά του μύθου ενέπνευσε τον Γκαίτε να γράψει το ποίημα του Der Erlkönig.

Ξωτικά στην Αγγλική μυθολογία

H λέξη elf εμφανίστηκε στην Αγγλική γλώσσα από την Αρχαία Αγγλική λέξη ælf κι έτσι έφτασε στη Μεγάλη Βρετανία αρχικά με τους Αγγλοσάξονες.^[4] Τα ξωτικά των Αγγλοσαξόνων φαίνεται να είχαν ομοιότητες με τα ξωτικά στη Σκανδιναβική μυθολογία: υπερφυσικά πλάσματα με ανθρώπινο παρουσιαστικό, κυρίως αρσενικού φύλου, μπορούσαν να βοηθήσουν ή να βλάψουν τους ανθρώπους που τα συναντούσαν. Ωστόσο, τα μεταγενέστερα αγγλικά παραμύθια παρουσίαζαν τα ξωτικά σαν μικρά δυσδιάκριτα πλάσματα με σκανταλιάρικο χαρακτήρα. Δεν είναι κακά, αλλά ενοχλούν τους ανθρώπους ή μπλέκονται στις υποθέσεις τους. Κάποιες φορές είναι αόρατα. Σε αυτή την παράδοση, τα ξωτικά ταυτίστηκαν λίγο πολύ με τις νεράιδες της Κέλτικης μυθολογίας κι έτσι πολλές φορές πλέον δεν διαχωρίζονται στη λαϊκή παράδοση. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η λογοτεχνική επίδραση στάθηκε καθοριστική για την απαγκίστρωση της εικόνας των ξωτικών από τις μυθολογικές τους ρίζες, με εξέχον παράδειγμα τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, που φανταζόταν τα ξωτικά σαν μικρούς ανθρώπους και δεν τα ξεχώριζε από τις νεράιδες στα διάφορα έργα του.

Τα ξωτικά στη σύγχρονη φανταστική λογοτεχνία

H σύγχρονη φανταστική λογοτεχνία αναβίωσε το μύθο των ξωτικών ως ημίθεα πλάσματα με ανθρώπινη μορφή. Εξέχοντα ρόλο διαδραμάτισε το έργο του Τζον Ρόναλντ Ρούελ Τόλκιν, ο οποίος δημιούργησε έναν τεράστιο μυθικό κόσμο, όπου τα Ξωτικά του είχαν σαφέστατα εμπνευστεί από τα Ξωτικά της Σκανδιναβικής μυθολογίας. Τα Ξωτικά σαν φυλή έμοιαζαν στους ανθρώπους, αλλά ήταν ομορφότερα και είχαν μεγαλύτερη σοφία, μεγαλύτερες πνευματικές δυνάμεις, οξύτερες ικανότητες και είχαν πιο κοντινή επαφή με τη φύση. Είναι αθάνατα, με την έννοια ότι δε φθείρονται από το χρόνο ή κάποια ασθένεια. Μπορούν όμως να σκοτωθούν ή να πεθάνουν από λύπη, αλλά μεταβαίνουν στο Βάλινορ στη Δύση, ενώ οι άνθρωποι εγκαταλείπουν εντελώς τον κόσμο της Άρντα.

Όλες οι πληροφορίες προέρχονται από τη Ελληνική Wikipedia

Aglarond: Η πραγματική ιστορία

Λίγο πολύ, την βιογραφία του Tolkien την γνωρίζουν όλοι....
Ηταν ένα παιδί που ορφάνεψε πολύ νωρίς και τέθηκε κάτω από την προστασία ενός αββά στο ίδρυμα της ενορίας, μαζί με τον μικρότερό του αδελφό...Βρήκε την παρηγοριά στα βιβλία, ενώ έφτιαχνε με τις ώρες, ιστορίες για μυθικούς κόσμους, που μοιραζόταν με τον αδελφό του ενώ ερωτεύτηκε ένα κορίτσι που του απαγόρεψαν να βλέπει, αλλά που παρόλ' αυτά, εκείνος παντρεύτηκε και απόχτησε μαζί της 4 παιδιά...
Πήγε στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο και προσπαθώντας να διατηρήσει στο ακέραιο την λογική του που δοκιμαζόταν στα πεδία των μαχών, έστελνε σε μορφή γραμμάτων προς τα παιδιά του, διάφορα παραμύθια που αργότερα αποτέλεσαν το βιβλίο Hobbit...Με σπουδές πάνω στη Αγγλική φιλολογία και βαθιά γνώση των μύθων από όλη την Ευρώπη, δημιούργησε δικές του γλώσσες και ιστορίες, με όμορφα πλάσματα που αγαπούσαν για πάντα και θυσιάζονταν υπηρετώντας το Καλό, και πανίσχυρους κακούς που είχαν επιδοθεί σε μια αέναη μάχη για την κυριαρχία πάνω στην Γη...
Ο πόλεμος της Τροίας, η Κελτική και Σκανδιναβική μυθολογία και κυρίως τοπωνύμια της πατρίδας του της Ουαλλίας, της Αγγλίας αλλά και της Ιρλανδίας, μέρη δηλαδή που γνώριζε πολύ καλά, βρήκαν τη θέση τους μέσα στα βιβλία του, αν και γενικά δεν έχουμε "ανακαλύψει" ακόμα αυτές τις λεπτομέρειες...

Για παράδειγμα οι σπηλιές του Aglarond, που λαμπυρίζουν εξαιτίας των κρυστάλλων που αποτελούν τα τοιχώματά τους:

To Goldney grotto βρίσκεται στο Bristol, πολύ κοντά στο Swansea, το Alqualonde του Silmarillion, δηλαδή το Λιμάνι των Κύκνων...Το σπήλαιο, αποτελεί μέρος των κήπων του Πανεπιστημίου του Bristol, και ξεκίνησε να χτίζεται το 1737, ενώ ολοκληρώθηκε 27 χρόνια αργότερα...Αποτελείται απο 3 αίθουσες, διακοσμημένες με κοχύλια και μεγάλους κρυστάλλους χαλαζία (quartz)...Είναι επισκέψιμο και σίγουρα ένα από τα ωραιότερα μέρη της πόλης...
Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε τα links...

ΤΟ ΣΙΛΜΑΡΙΛ ΤΟΥ ΑΕΡΑ (συνέχεια...)

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ 1
Ελουρέντ: Η φυγή και η μοναξιά

ΤΟ ΣΙΛΜΑΡΙΛ ΤΟΥ ΑΕΡΑ (-συνέχεια από το προηγούμενο)

Οι Νάνοι με πολεμική εξάρτηση, με το που έφτασαν στο Σαρν Άθραντ (τη διάβαση-με-τις-πέτρες) του Γκέλιον, γυρνώντας από το Μένεγκροθ, με ελαττωμένες δυνάμεις και φορτωμένοι τους θησαυρούς, δέχτηκαν την επίθεση των Ξωτικών που σάλπισαν με τα βούκινά τους και τα βέλη που τους χτύπησαν, έπεφταν από όλες τις κατευθύνσεις, από τους αόρατους τοξότες. Πάρ’ όλη την ενέδρα και τις ικανότητες των κυνηγών τους, αρκετοί ξέφυγαν και τράπηκαν σε φυγή προς τα ανατολικά, στα Βουνά του Λίντον (Έρεντ Λιούιν). Και καθώς ανηφόριζαν προς την κορυφή Dolmed (Υγρό κεφάλι), προσπαθώντας μέσω των ψηλών περασμάτων της να φτάσουν στην κρυμμένη πόλη τους, οι Εντ, οι Βοσκοί των Δέντρων, τους ανάγκασαν να μπουν στα σκοτεινά δάση τους, απ’ όπου λέγεται ότι δεν βγήκε κανένας νάνος ζωντανός.

Σ’ αυτή τη μάχη ο Μπέρεν πολέμησε για τελευταία φορά και πήρε ο ίδιος πίσω το Ναουγκλαμίρ με το αθάνατο πετράδι του Φέανορ, και πέταξε τον καταραμένο από τον άρχοντα της Νόγκροντ θησαυρό, μέσα στον ποταμό Άσκαρ, που από τότε ονομάστηκε Ραθλόριελ (Rath Loriel- Χρυσοκοίτης). Αφού γύρισαν στο Τολ Γκάλεν και ο Μπέρεν Κάμλοστ (αδειοχέρης) παρέδωσε το περιδέραιο με το Σίλμαριλ στην Λούθιεν, ο Ντίορ Αράνελ, αποφάσισε να πάει με την οικογένειά του να κατοικήσει το Μένεγκροθ, και ν’ αφήσει το Λάνθιρ Λάμαθ. Και τα ξωτικά Σίνταρ που είχαν επιζήσει από τη σφαγή, τους δέχτηκαν με μεγάλη χαρά και ξεπέρασαν τη θλίψη του πένθους για το χαμό του Θίνγκολ και τη φυγή της Μέλιαν, όπως και για τους νεκρούς τους συγγενείς τους και τους φίλους τους. Και ονόμασαν τον Ντίορ, Ελουχίλ (Κληρονόμο του Έλου- Θίνγκολ), και από τα τρία του παιδιά, θαύμασαν περισσότερο τον νεαρό Ελουρέντ, που ήταν χρυσοκάστανος και είχε τα χρυσά μάτια της Μέλιαν και διέφερε πάρα πολύ από τ’ αδέλφια του, τον νεώτερο Ελουρίν και την νεογέννητη Έλγουϊνγκ που έμοιαζαν στην Τελέρι μητέρα τους.
Ήταν νύχτα φθινοπώρου, όταν ένας ασημόμαλλος Άρχοντας των Νάντορ Λαϊκουέντι του Οσσίριαντ, χτύπησε τις πύλες του παλατιού και ζήτησε να δει το Βασιλιά. Ο Ντίορ άνοιξε το κουτί που του είχε φέρει και βρήκε μέσα το Ναουγκλαμίρ με το Σίλμαριλ δεμένο στο κέντρο, και κατάλαβε πως οι γονείς του είχαν πεθάνει. Είχαν γυρίσει ανέλπιστα από τον Μάντος και είχαν λάβει την θνητή μορφή τους στο Ντόριαθ, αλλά όσο κι αν έψαξαν οι έμπιστοί του να βρουν τα απομεινάρια τους στο Τολ Γκάλεν, δεν μπόρεσαν να τους εντοπίσουν πουθενά. Είχαν χαθεί από τη ζωή μαζί, ο έρωτάς τους, τους κράτησε ενωμένους και στο θάνατο, αν και υποπτευόταν ότι το Σίλμαριλ ήταν μέχρι ενός σημείου υπεύθυνο για το πρόωρο χαμό τους, καθώς η δύναμη της λάμψης του ήταν πολύ μεγάλη για να την αντέξουν οι ζωές των θνητών.
Τότε ο Ντίορ φόρεσε ο ίδιος το περιδέραιο και η ομορφιά του έλαμψε πιο δυνατή από όλες τις άλλες των Ξωτικών επειδή εκείνος καταγόταν από τριπλή γενιά και ήταν το ωραιότερο πλάσμα της Έντορ, εκτός ίσως από την απόκοσμη και μοναδική ομορφιά της μητέρας του, που είχε γεννηθεί από την ένωση ξωτικού και Μάϊα.

Παράλληλα παραμύθια 1 : Ελουρεντ

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ 1
Ελουρέντ: Η φυγή και η μοναξιά

ΤΟ ΣΙΛΜΑΡΙΛ ΤΟΥ ΑΕΡΑ

Η ζωή περνούσε όμορφα στο Τολ Γκάλεν, και τίποτα δεν προμήνυε την καταιγίδα που θα ξεσπούσε και θα ανάγκαζε τον Μπέρεν Ερχάμιον να εγκαταλείψει προσωρινά το Πράσινο Νησί του ποταμού Άντουραντ, για να πολεμήσει. Του φαινόταν ότι είχε περάσει ελάχιστος καιρός από την ημέρα που είχαν παντρέψει τον μοναχογιό τους Ντίορ Αράνελ (Ωραίος) με τη Νίμλοθ, κόρη του Γκαλάθιλ, αδελφού του πρίγκιπα Κέλεμπορν, του Ντόριαθ. Τώρα, μετά από δύο γέννες, η Νίμλοθ έφερε στον κόσμο την Έλγουϊνγκ (Αστροσταλίδα) δίπλα στον κρυστάλλινο καταρράχτη του Λάνθιρ Λάμαθ, όπου βρισκόταν το σπίτι τους.
Από το Ντόριαθ είχαν έρθει τα νέα ότι οι Νάνοι της Νόγκροντ, είχαν σκοτώσει τον Θίνγκολ και είχαν κλέψει το Σίλμαριλ που τους είχε ζητήσει να του δέσουν πάνω στο Ναουγκλαμίρ, το μυθικό περιδέραιο με τα ξωτικοπετράδια που είχαν κατασκευάσει για λογαριασμό του Φίνροντ Φέλαγκουντ, τον Βασιλιά της Νάργκοθροντ, που είχε πεθάνει χωρίς ν’ αφήσει άλλο διάδοχο, πλην του Όροντρεθ του αδελφού του (που με την πτώση του φρουρίου του Νάρογκ, είχε χαθεί και εκείνος). Πάντα πληρώνονταν πλουσιοπάροχα για τον κόπο τους, αλλά αυτή τη φορά προτίμησαν να πάρουν το ίδιο το κόσμημα, επειδή η λάμψη του Σίλμαριλ ήταν πιο επιθυμητή απ’ όλες τις άλλες ανταμοιβές. Τα ξωτικά το ανακάλυψαν αμέσως και πήραν πίσω το περιδέραιο, δίνοντας μάχη στα υπόγεια δώματα των μεταλλουργείων και του θησαυροφυλακίου.
Τότε η Κυρά των Αηδονιών ζήτησε να ειδοποιηθούν ο Μπέρεν και η Λούθιεν, και άφησε το Ναουγκλαμίρ και το Ντόριαθ στην φροντίδα του Μάμπλουνγκ. Η Μέλιαν με τα χρυσά μάτια εξαφανίστηκε από τη Μέση Γη σαν φλόγα που έσβησε, μην αντέχοντας τον θάνατο του Έλου Θίνγκολ, που τον είχε αγαπήσει και για χάρη του είχε απαρνηθεί την θεϊκή καταγωγή της, γεννώντας με όλες τις δυσκολίες της σάρκας, το ομορφότερο από όλα τα πρωτογέννητα παιδιά του Ιλούβαταρ, τη Λούθιεν Τινούβιελ (Αηδόνι). Κι ενώ οι δολοφόνοι του Έλγουε Σινγκόλλο κυνηγήθηκαν και σκοτώθηκαν από τους υπερασπιστές Σίνταρ, δύο από αυτούς, κατάφεραν παρά το κυνηγητό, να διαφύγουν και να φτάσουν στα Έρεντ Λιούιν. Εκεί, διηγήθηκαν τα γεγονότα όπως τους βόλευαν, αποσιωπώντας την αλήθεια, και οι Ναούγκριμ (Νάνοι) του Νόγκροντ συγκέντρωσαν μεγάλο στρατό, όμως από το γειτονικό Μπέλεγκοστ τους αρνήθηκαν την οποιαδήποτε βοήθεια και προσπάθησαν να τους συνετίσουν, μαντεύοντας πιθανόν την απληστία των ομοφύλων τους. Αλλά εκείνοι, διασχίζοντας τον Γκέλιον και το Ανατολικό Μπελέριαντ, επιτέθηκαν στο απροστάτευτο Ντόριαθ, αφού η μαγική ζώνη της προστασίας της Μέλιαν που είχε φύγει, είχε χαθεί μαζί της. Η μάχη που διεξήχθη στο Μένεγκροθ ήταν τρομακτική, καθώς οι Σίνταρ δεν μπόρεσαν ν΄ αντισταθούν επαρκώς, και το πετράδι Σίλμαριλ, δεμένο πάνω στο Ναουγκλαμίρ, κλάπηκε τελικά, όπως και όλος ο υπόλοιπος θησαυρός του Θίνγκολ, ενώ ο Μάμπλουνγκ, ο πρώτος αξιωματικός του Βασιλιά, σκοτώθηκε προσπαθώντας να αποτρέψει την αρπαγή του.
Τα νέα τα έφεραν λίγοι απεσταλμένοι στο Οσσίριαντ, όπου ζούσαν η κόρη του και ο γαμπρός του, που ήταν εκείνοι που το είχαν αποσπάσει από τον Μόργκοθ, και είχαν επιστρέψει από το θάνατο, ελεύθεροι από πείνα και από δίψα, καθώς τους είχε δοθεί το ελεύθερο από τους Βάλαρ και τον Μάντος, να επιστρέψουν στη Μέση Γη και να ζήσουν ως θνητοί το υπόλοιπο της ζωής τους.
Μετά την σφαγή του Ντόριαθ, ήρθε να ζήσει κοντά τους και ένας άρχοντας Σίνταρ μαζί με μια μικρή ομάδα από άλλους ξωτικούς, και εγκαταστάθηκαν στην χώρα των επτά ποταμιών, τις περιοχές των πράσινων ξωτικών, τους Λαϊκουέντι. Ο φυσικός και ανεξάρτητος τρόπος ζωής των Νάντορ τον έλκυε, και τον προτιμούσε από την διαβίωση στο Ντόριαθ, δεν είχε θελήσει όμως να το εγκαταλείψει όσο το Φυλαγμένο Βασίλειο βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του.
Η σοφία της Μέλιαν και η δύναμη και η σωματική και διανοητική ανάπτυξη που απόκτησαν οι Σίνταρ κάτω από την θεία μέριμνά της, τον εμπόδιζαν να φύγει. Ο Θίνγκολ τον θεωρούσε έμπιστό του και πολλές φορές τον χρησιμοποιούσε ως διαμεσολαβητή στις σχέσεις του με τα Πράσινα Ξωτικά, ακόμα και μετά από το θάνατο του βασιλιά τους, του Ντένεθορ, στην πρώτη από τις μάχες του Μπελέριαντ. Θα ήταν πιο χρήσιμος ανάμεσα στους υποδεέστερους Λαϊκουέντι που έκτοτε δεν ξαναπολέμησαν σε ανοιχτό χώρο, και ανέλαβε προσωπικά την προστασία του Μπέρεν και της Λούθιεν. Συνόδευσε όμως τον Μπέρεν στην καταδίωξη των δολοφόνων του πεθερού του.

Συνεχίζεται...

Μια ωραία ιστορία

Ποτέ δεν είναι αργά για μια ωραία ιστορία...Κι αυτή είναι μία απο τις ωραιότερες...Αλλά δεν τα λέει όλα...Υπάρχουν μεγάλα κενά μέσα στα κεφάλαια, δεν θα ήμουν σωστή παραμυθού αν ανάμεσα σε όλες τις ιστορίες που διηγούμαι, δεν έβρισκα να πω και τα "κρυμμένα" Παράλληλα Παραμύθια...Θα έρθουν λοιπόν κι αυτά στην επιφάνεια, μαζί με ολες τις άλλες ιστορίες που θα πούμε...

Στην ακτή σου

Επινίκια

Τα λόγια σου ήρθαν σαν καλοκαιρινή βροχή
πάνω σε γη διψασμένη
Αύγουστο μήνα,
την ώρα που τα χελιδόνια
κυνηγούσαν μεσούρανα τιτιβίζοντας
αποζητώντας κι εκείνα, λίγη δροσιά.
Κι όπως ανέβαινε στην επιφάνεια
η ευωδιά του ζεστού σώματος
σα να ανοίγει ένα κουτί με παιδικούς θησαυρούς
εξισώθηκα με το θείο,
αντί να παραδέρνω πια ανερμάτιστη…

Κι εκεί που σκάνε οι αφρισμένες δαντέλες του κύματος
καθώς τα αστέρια θα στροβιλίζονται στις αέναες τροχιές τους
και θ’ αφήνουν τα ίχνη τους να σβήνουν
μες τα αστραφτερά πελάγη,
θα μαζέψω στη σκοτεινή ακτή σου ,
τα πετράδια της θάλασσας, κομμάτια πόθους,
ίασπη και σερπεντίνη, χαλαζία και ροδοχρωσίτη
να τα κρεμάσω στο λαιμό μου σαν τρόπαια
και θ’ αφεθώ στο φλοίσβο σου…