Το συζητούσα με το φίλο Idom σχετικά με τον τρόπο που παρουσιάστηκαν τα ξωτικά σε σχέση με τους ανθρώπους, στην τριλογία...Σίγουρα, και ειδικά στην σκηνή που καταφθάνουν στο Χελμ, για να βοηθήσουν τους Ροχίρριμ στη πολιορκία, παρουσιάζονται απόμακροι και ανέκφραστοι, συγκρινόμενοι με τους ανθρώπους...θα σημείωνα εδώ πώς είναι λογικό να συμβαίνει αυτό, καθώς μιλάμε φυσικά για Ξωτικά- πολεμιστές: Ο λόγος για τον οποίο πλησίασαν τους ανθρώπους είναι συγκεκριμμένος και η πειθαρχία τους στην εντολή "άνωθεν" δεν τους επιτρέπει οικειότητες...
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε, πώς η άφιξη των Ξωτικών, είναι εύρημα του P.Jackson και δεν αναφέρεται στο βιβλίο, οπότε τους παρουσίασε όπως εκείνος νόμιζε καλύτερα...
Και ο θάνατος του Χάλντιρ -κατα κόσμον Graig Parker, δίνει τον απαραίτητο δραματικό τόνο στην ταινία: Η συνειδητοποίηση του θανάτου, κοινού για Ξωτικά και ανθρώπους...
2 σχόλια:
Καλησπέρα Νηρηίδα,
αναρωτιέμαι πόσο κοινός μπορεί να είναι ο θάνατος ή η συνειδητοποίησή του ανάμεσα σε θνητούς με αθάνατες ψυχές και αθανάτους σε ύλη και πνεύμα...
Αγαπητέ @Φύλακα Ιππότη, ο Τόλκιν εξηγεί στο Σιλμαρίλλιον, για το "είδος" θανάτου που βιώνουν τα Ξωτικά: Πεθαίνουν και το σώμα τους φθείρεται όπως και το σώμα των ανθρώπων, αλλά ενώ για τους ανθρώπους ο θάνατος είναι "τελεσίδικος", τα Ξωτικά επανέρχονται στη "ζωή", μετά από ένα σύντομο πέρασμα από "τα δώματα του Μάντος", στις Αθάνατες χώρες...
Άρα δεν υπάρχει φόβος θανάτου(με την ανθρώπινη έννοια) για τα Ξωτικά
Στην συγκεκριμένη κινηματογραφική σκηνή, η παρουσίαση του θανάτου του Χάλντιρ σπό τον Τζάκσον και τον Πάρκερ, δίνει σχεδόν ανθρώπινη υπόσταση στο ξωτικό, και γι' αυτό συγκίνησε πολύ...
Δημοσίευση σχολίου