ΤΑ ΞΩΤΙΚΟΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΙΑΝΤΟΡ(α' μέρος)

Οι Έλνταρ έφυγαν με πολλά κατάλευκα πλοία και πρώτα αγκυροβόλησαν στο Τολ Ερεσσέα και εκεί έγινε η πρώτη κρίση από τους Βάλαρ που τους συγχώρησαν, και οι Τελέρι του Αλκουαλόντε (Λιμάνι των Κύκνων) τους συγχώρησαν και εκείνοι για την αδελφοκτονία και την καταστροφή των όμορφων καραβιών τους.

Όμως δεν ήταν όλοι οι Ξωτικοί διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν τη Μέση Γη…Ο Κίρνταν, ο Κέλεμπορν και η Γκαλάντριελ, ο Όροφερ, ο Γκιλ-Γκάλαντ και ο Έλροντ (που διάλεξε μόνος του να συμπεριληφθεί με τους Έλνταρ, ενώ ο αδελφός του προτίμησε να συνταχθεί με το γένος των Εντάιν), μαζί με ένα μεγάλο πλήθος από Ξωτικά Νάντορ και Σίνταρ Μορικουέντι (ξωτικά του λυκόφωτος) που στην καταγωγή ήταν Τελέρι Αβάρι, καθώς και αρκετούς Νόλντορ, διάλεξαν να μείνουν στην Μέση Γη και εκεί να ιδρύσουν δικά τους Βασίλεια, μακριά από τις ακτές της Θάλασσας. 

Μόνο ο Κίρνταν, ο Ερεΐνιον και ο λαός του Νησιού Μπάλαρ, έμειναν στο Μίθλοντ και στη χώρα του Λίντον, όπου έχτισαν καινούριες εγκαταστάσεις για να εξακολουθήσουν να ναυπηγούν όμορφα καράβια για όσα ξωτικά ήθελαν κάποτε να επιστρέψουν στις Απέθαντες Χώρες. Ο Όροφερ πήγε και εγκαταστάθηκε στο Έρυν Γκάλεν στην Ανατολή των Ομιχλιασμένων Βουνών, ενώ στο νεοϊδρυθέν από τα Ξωτικά, Ερέγκιον του Ερίαντορ εγκαταστάθηκαν ο Κέλεμπορν, η Γκαλάντριελ και ο Κελεμπρίμπορ, ο γιος του Κουρούφιν, που ήταν μεγάλος μεταλλουργός στη Νάργκοθροντ πριν την καταστροφή, και η πόλη που ιδρύθηκε εκεί ονομάστηκε στη γλώσσα των Σίνταρ, Οστ-εν-Έδιλ, η πόλη των Ξωτικών.

Για τον νεαρό Έλρος που διάλεξε το γένος των ανθρώπων, οι Βάλαρ έφτιαξαν ένα νησί, Noumenore ονομάστηκε στη Υψηλή γλώσσα των Ξωτικών, πολύ κοντά και στο Μοναχικό Νησί των Ξωτικών αλλά κοντά και στο Βάλινορ, και εκεί εγκαταστάθηκε μαζί με σχεδόν όλους τους Χάλαντιν και τους Ξωτικόφιλους που ζούσαν στη Μέση Γη και που τον ακολούθησαν στη Χώρα του Άστρου, στη Δύση. Αυτή ήταν η υπόσχεση του Ούλμο στον Τούορ, όταν εκείνος είχε φτάσει στο Νεύραστ και ο ίδιος ο Άρχοντας των Υδάτων εμφανίστηκε μπροστά του για να τον συμβουλέψει και να τον οδηγήσει με τη βοήθεια του τελευταίου ναυτικού του τελευταίου πλοίου των Νόλντορ που στάλθηκε ποτέ στο Βάλινορ, του Βορόνγουε, που έγινε αρωγός του στο επικίνδυνο ταξίδι ως την Γκοντόλιν, όπου ο Τούργκον περίμενε το θεϊκό σημάδι: το ανθρώπινο παιδί με το φως των αστεριών στο μέτωπό του. 

Ο Τούορ δεν έζησε ποτέ στο ειρηνικό νησί των ονείρων του, αλλά οι μύθοι των Έλνταρ έλεγαν ότι μόνος αυτός από όλους τους ανθρώπους, είχε καταφέρει να συμπεριληφθεί ανάμεσα στους Νόλντορ, που τους είχε αγαπήσει πολύ και οι ηρωικές του πράξεις κατά την Άλωση της Γκοντόλιν είχαν εξάρει τη συμπάθεια των Βάλαρ. Η θεία χάρη τους, ευλόγησε την Άντορ (Γη του Δώρου) και τους κατοίκους της, και οι Τελέρι του Τολ Ερεσσέα, τους επισκέπτονταν συχνά και τους έφεραν πολλά δώρα και γνώσεις, με τις οποίες πλούτισαν και ομόρφυναν τη νησιωτική χώρα τους. 

Όμως μία χούφτα οικογένειες με μεικτή καταγωγή από τους Μπέορ και τους Χάλαντιν, προτίμησαν να μείνουν στη Μέση Γη και να μην φύγουν για το μεγάλο Δυτικό νησί, κι ας ήτανε τόσο κοντά στις Απέθαντες Χώρες, ενώ πολλοί Χάντορ, αρνήθηκαν κι εκείνοι να ακολουθήσουν και αποσύρθηκαν στα Βόρεια του Ερίαντορ. Αργότερα πέρασαν τα Ομιχλιασμένα Βουνά και για πολύ καιρό βγήκαν από το προσκήνιο των εξελίξεων, αλλά δε χάθηκαν.