ΕΛΟΥΡΕΝΤ: Σε νέα εδάφη

Ξεκίνησαν λοιπόν για τη μετανάστευση της 2ης εποχής, πηγαίνοντας νότια, στην ορεινή παραθαλάσσια απόληξη ενός μεγάλου ορεινού όγκου με τις κάτασπρες από το χιόνι κορυφές, που εξαιτίας του απότομου ύψους τους ονομάστηκαν από τους ανθρώπους που έμεναν στους Βόρειους πρόποδές τους, Λευκοκέρατα Βουνά. Οι Χάλαντιν τους ακολούθησαν στην πορεία τους, οι δύο λαοί ήταν πάντα βαθιά συνδεδεμένοι με δεσμούς φιλίας και αλληλεγγύης και η περιοχή στην οποία επρόκειτο να εγκατασταθούν, το Ένεντγουάϊθ, το ακρωτήριο του Άντραστ (μεγάλη ακτή) και η Δυτική πλευρά του Λεμπέννιν, βρίσκονταν αρκετά κοντά στους Φαλμάρι του Κίρνταν και τα δάση των σημύδων και των σφενδαμιών, ήταν πυκνά και κάλυπταν με τη δροσιά τους και την υγιή καταπράσινη ρώμη τους τις πλαγιές του βουνού που θα κατοικούσαν. 

Στις εκβολές του Λέφνουι, υπήρχαν ρηχά αλίπεδα με υφάλμυρο νερό και φιλοξενούσαν μεγάλο αριθμό πουλιών που ξεχειμώνιαζαν εκεί. Η χαμηλή βλάστηση, που αποτελούνταν κυρίως από αρμυρίκια, σπάρτα και σχίνα, βούρλα και καλαμιές, τα καθιστούσε ιδανικό τόπο για κυνήγι και αναψυχή, ενώ το πολύτιμο αλάτι μπορούσε εύκολα να περισυλλεχθεί, με σταδιακή αποξήρανση του θαλασσινού νερού που εγκλωβιζόταν εκεί από τη ροή του ποταμού και τις παλίρροιες της θάλασσας, αν και οι Γιάουρ δεν το προτιμούσαν.

Ήταν όλοι πολύ χαρούμενοι και γρήγορα η ζωή τους βρήκε τον παλιό της ρυθμό, ειδικά αφότου χτίστηκε η μικρή πόλη των Ανθρώπων με τα ξύλινα τείχη, που ονομάστηκε Ντίμροστ (ή Νέα Νεν Γκίριθ), στο όνομα του περιώνυμου καταρράχτη του Κέλεμπρος του Μπρέθιλ, που η πυκνή του βλάστηση τους είχε προσφέρει επανειλημμένα ασφαλές καταφύγιο όποτε το χρειάστηκαν. Διάφορες ιδιοκτησίες αναπτύχθηκαν στις κοντινές περιοχές, σύμφωνα με το σύστημα αυτοδιαχείρισης και αυτονομίας που εφάρμοζε από πάντα ο σκληραγωγημένος και ολιγαρκής λαός της Χάλεθ. 

Τα σπίτια τους ήταν δίχωρα, σπανιότερα και μονόχωρα, ανάλογα με τις ανάγκες των ιδιοκτητών τους, με ένα μεγάλο τζάκι ως κεντρική εστία, λίγα έπιπλα, συνήθως μόνο τα βασικά. Τα υλικά χτισίματός τους ποικίλανε, στο Μπρέθιλ χρησιμοποιούσαν κορμούς δέντρων, ενώ στις περιοχές του Τέιγκλιν και κοντά στη Νάργκοθροντ, είχε βρει απομεινάρια σπιτιών χτισμένα από πέτρα. Υποστατικά και άλλα κτίσματα δε διατηρούσαν εκτός αν υπήρχαν ζώα που έπρεπε να σταβλιστούν, και μερικά πιθάρια με προμήθειες, όπως καλαμπόκι και σιτάρι, κριθάρι και βρώμη, ήταν αρκετά για την παρασκευή του ψωμιού, σε όλες τις εκδόσεις του. 

Οτιδήποτε άλλο χρειάζονταν από τροφές, το προμηθεύονταν κατευθείαν από τη φύση, ψάρια, κυνήγια και φρούτα. Τα μήλα και τα φουντούκια αποτελούσαν βασική τροφή και οι ιδιοκτησίες περιφράσσονταν με ψηλές βατουλιές, που δημιουργούσαν έναν μεγάλο και ασφαλή φράχτη, που ταυτόχρονα τους εφοδίαζε με πεντανόστιμα βατόμουρα (που πολλές φορές τρυγούσαν και οι Ντρούγκου). Γεμίζανε τα χτιστά κρεβάτια τους με τριφύλλι και σανό από τα ελάχιστα είδη φυτών που καλλιεργούσαν (και μόνο όταν δεν είχαν άλογα ή άλλα ζώα να φροντίσουν), ή με φτέρες, και κάλυπταν αυτόν τον μυρωμένο σωρό από φυτά, χρησιμοποιώντας τα δέρματα μεγάλων κυνηγιών.

Οι Ντρούγκου εκτιμούσαν αυτούς τους ανεξαρτητοποιημένους εποικιστές της υπαίθρου, και οι σχέσεις των λαών τους συσφίχτηκαν, και πολλές φορές κάνανε κοινά κυνήγια, αλλά ποτέ δεν τους οδήγησαν στο χωριό τους. Οι συνήθειές τους δεν άλλαξαν ούτε στις καινούριες περιοχές. Τα γέλια τους σάρωναν συχνά τις εκτάσεις των δασών, δείγμα της βελτίωσης της ζωής τους και της λαχτάρας να μεγαλουργήσουν ξανά. Εγκατέστησαν νέα σιδηρουργεία στις κορυφές των βουνών, και στήσανε τους αργαλειούς τους σε προστατευμένες σπηλιές. Η θάλασσα (που τη φοβόντουσαν αρκετά) ήταν κοντά, και το ποτάμι είχε πάντα ψάρια. Για πολύν καιρό, ο αέρας τους έφερνε μόνο τη μυρωδιά του φρέσκου γρασιδιού από τα λιβάδια πέρα από τα βουνά, και τα αστέρια έλαμπαν αθάμπωτα στον ουρανό. 

Μόνο ο Ελουρέντ αισθανόταν σαν ότι επρόκειτο να συμβεί κάτι εξαιρετικά σοβαρό και το προαίσθημά του σύντομα επαληθεύτηκε.