ΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΞΩΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΕΡΙΑΝΤΟΡ (β' μέρος)

Στο Ερέγκιον, υπήρξε αγαστή συνεργασία ανάμεσα στους Νάνους της Μόρια και τα Ξωτικά Νόλντορ που κυρίως το κατοικούσαν και οι μεν και οι δε, ωφελήθηκαν πολύ από τις σχέσεις των δύο λαών. Τα παιδιά του Βάλα Άουλε, οι Νάνοι, ήταν σπουδαίοι οπλουργοί και τεχνίτες της πέτρας και των πολύτιμων μετάλλων και των πετραδιών, και σύμμαχοι των Νόλντορ (που είχαν μαθητεύσει κοντά του όταν ζούσαν ακόμη στο Βάλινορ) κατά την πρώτη εποχή, και σέβονταν τις δυνατότητές τους στην κοσμηματοποιία και στην οπλουργία, ενώ ο Νάρβι, ήταν πολύ φίλος με τον Κελεμπρίμπορ. 

Οι άνθρωποι ονόμαζαν το Ερέγκιον, Χόλλιν, δηλαδή Χώρα των Πουρναριών και βρισκόταν πάνω στον αρχαίο Δρόμο των Ναούγκριμ που ένωνε την ενδοχώρα με τις πολιτείες του μικρόσωμου λαού της Νόγκροντ και του Μπέλεγκοστ στα Γαλάζια βουνά. 

Τότε εμφανίστηκε και πάλι ο Σάουρον, ο Μάϊα ακόλουθος του Μόργκοθ, ντυμένος με όμορφα ρούχα και πανέμορφος στη ξωτικοθωριά του και οι Νόλντορ τον ονόμασαν Αννάταρ, Άρχοντα των Δώρων και τον καλοδέχτηκαν στο Ερέγκιον παρά την αντίδραση του Κέλεμπορν που αποτελούσε μειοψηφία, ενώ ο Γκιλ-Γκάλαντ και ο Έλροντ, με την προτροπή της Γκαλάντριελ, υποψιασμένοι από τις καλές φαινομενικά προθέσεις του και τις υποσχέσεις του, δεν τον άφησαν να πλησιάσει τη χώρα του Λίντον και το Μίθλοντ.

Όμως στο Χόλλιν, με την βοήθειά του, τα ξωτικά χύτευσαν τα Δαχτυλίδια της Δύναμης και πρώτα κατασκευάσανε τα Εννιά (των Ανθρώπων) και τα Επτά (των Νάνων), ενώ ο Κελεμπρίμπορ έφτιαξε μόνος του τα Τρία (των Ξωτικών), την Νάρυα με το ρουμπίνι της Φωτιάς, τη Νένυα με το διαμάντι των Υδάτων και τη Βίλυα με το ζαφείρι του Αέρα, το ισχυρότερο όλων. Ο Σάουρον από την πλευρά του, κατασκεύασε στο Οροντρούιν της Μόρντορ, το Ένα, που έλεγχε όλα τα άλλα, εκτός μόνο από τα δαχτυλίδια των Ξωτικών. 

Μόλις όμως τον είδαν τα Ξωτικά να το φορά, αντιλήφθηκαν αμέσως ποιος ήταν πραγματικά, επειδή η ταυτότητά του αποκαλύφθηκε από την κρυφή του επιθυμία και αρνήθηκαν να παραδώσουν τα δαχτυλίδια τους όταν τους τα ζήτησε, με το αιτιολογικό ότι εκείνος τους δίδαξε τον τρόπο να τα δημιουργήσουν. Ο Κελεμπρίμπορ τα φυγάδευσε με δική του ευθύνη, μάλιστα, έδωσε τη Νένυα στην Γκαλάντριελ που την αγαπούσε (παρόλο που εκείνη ήταν παντρεμένη με τον Κέλεμπορν), και τα άλλα δύο τα έστειλε στον Κίρνταν τον Ναυπηγό.

Ο Ελουρέντ όλον αυτό τον καιρό έμενε ακόμα με τους Γιάουρ στο Μπελέριαντ, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί μετά από την μάχη της Άνγκμπαντ. Είχε εξερευνήσει όλες τις περιοχές του και προσπερνώντας τα Γκρίζα Λιμάνια των ξωτικών, είχε φτάσει μέχρι και τις Νότιες περιοχές του Ερίαντορ που περνούσε εποχές νέων αναταραχών. Οι Νουμενόριαν έφταναν συχνά μέχρι τις ακτές με τα γρήγορα καράβια τους και αρκετοί είχαν εγκατασταθεί κοντά στις πόλεις των ξωτικών του Βορρά. Γενιές ατελείωτες είχαν περάσει για τους Ντρούγκου που τον είχαν αναθρέψει με την αγάπη τους και τη φροντίδα τους και εξακολουθούσαν να διαμένουν κοντά στους εναπομείναντες Χάλαντιν που ενισχύονταν σιγά-σιγά από τους Ντούνενταϊν που επέστρεφαν στις ακτές της Μέσης Γης. 

Όταν όμως τέθηκε το ερώτημα για το αν έπρεπε να παραμείνουν σ’ αυτή την περιοχή που είχε πληγεί από τους σεισμούς που συνόδευσαν την πτώση των Θανγκορόντριμ, η απάντηση όλων, ήταν αρνητική. Το διαμελισμένο Μπελέριαντ δεν είχε να τους προσφέρει τίποτε άλλο πέρα από τις αναμνήσεις καιρών αλλοτινών, που δεν ήτανε σίγουροι αν θέλανε να θυμούνται επειδή ήταν θλιβερές και πικρές, γεμάτες πόνο και αίμα.
Τα δέντρα των ακτών του λιγόστευαν, επειδή οι Νουμενόριαν χρειάζονταν ξυλεία για να ναυπηγήσουνε τα πλοία τους και οι Γιάουρ υποχωρούσαν ολοένα προς την ενδοχώρα, με κίνδυνο να φτάσουνε μέχρι το Λίντον και τα Έμυν Λιούιν που ο Ελουρέντ απόφευγε να πλησιάσει, και πάντα τα προσπερνούσε με εξαιρετική προσπάθεια ώστε να μη γίνει αντιληπτός.