Ο ΝΕΟΣ ΜΟΡΓΚΟΘ

Στο Βόρειο Ερίαντορ η κατάσταση επιδεινωνόταν ραγδαία. Η Γκαλάντριελ που για ένα διάστημα ζούσε στο Λίντον κοντά στον Γκιλ-Γκάλαντ και τον Έλροντ, νιώθοντας την πίεση των γεγονότων, αναγκάστηκε να επιστρέψει μαζί με την κόρη της την Κελεμπρίαν, στο Ερέγκιον, όπου βρισκόταν ο Κέλεμπορν από την ίδρυση ακόμα της πόλης και από εκεί, μέσω της Μόρια που κρατούσε ακόμα ανοιχτές τις πύλες της, διέσχισε υπογείως τα Ομιχλιασμένα Βουνά και κατευθύνθηκε στο Λόρινατ. 

Ο άντρας της δεν την ακολούθησε αλλά παρέμεινε στο Οστ-εν-Έδιλ, παρά την αντιζηλία που είχε με τον Κελεμπρίμπορ, επειδή δεν ήθελε να εγκαταλείψει την πόλη των Ξωτικών, που ήταν το έργο των χεριών του και της σκέψης του, ενώ απέφευγε τις συναναστροφές με τους Νάνους, αν και ο βραχύσωμος λαός του Κάζαντ-Ντουμ, καταγόταν από την πόλη του Μπέλεγκοστ, των Γαλάζιων Βουνών και όχι από το Νόγκροντ. Ο Σάουρον όμως επέστρεψε στο Ερίαντορ απαιτώντας να του παραδοθούν τα δαχτυλίδια των ξωτικών, μη γνωρίζοντας ότι αυτά είχαν ήδη διανεμηθεί στους μετέπειτα ιδιοκτήτες τους και προστάτες των Δυνάμεών τους.

Ο Ελουρέντ είχε παρακολουθήσει ιδίοις όμασι την εισβολή του Γκορθάουρ μέσω του Αρντ Γκάλεν και τις διαβάσεις του Άνγκρεν, και αντιλαμβανόμενος την σοβαρότητα της προέλασης ενός τέτοιου πολυπληθούς στρατού, εγκατέλειψε τους Γιάουρ και χωρίς να περιμένει να δει τις εξελίξεις στράφηκε προς το Λίντον για να ειδοποιήσει τον Ερεϊνιον να στείλει δυνάμεις στρατού που θα βοηθούσαν τον Κέλεμπορν και τον Κελεμπρίμπορ που βρίσκονταν σε κίνδυνο. 

Στην ουσία, πέρασε μέσα από τις τάξεις του εχθρού για να τα καταφέρει, αλλά διέτρεξε παρόμοιο κίνδυνο και από τα ξωτικά που φρουρούσαν τις περιοχές αυτές, όμως κανείς από τους φύλακες των συνόρων που ήταν οπλισμένοι και τον είχαν στο στόχαστρό τους δεν τόλμησε να τον χτυπήσει, αφού το χρυσό φως των ματιών του και η ταχύτητα με την οποία έτρεχε ανάμεσά τους και χανόταν από μπροστά τους, τους έκανε να νομίζουν ότι επρόκειτο για ένα πνεύμα των Βάλαρ (Αράταρ, Υψηλός Άρχοντας) ή ακόμα και τον ίδιο τον Μεγάλο Κυνηγό, τον Όρομε Τάουρον (Άρχοντα των Δασών), χωρίς το άλογό του, ένα χρυσό πεζό όραμα που έβλεπαν όλοι ταυτόχρονα.

Μπήκε ανεμπόδιστος μέσα στο κάστρο του Έλροντ και αρκετοί από τους φρουρούς τον ακολούθησαν με τα τόξα τους τεντωμένα, και στάθηκαν τριγύρω του χωρίς να τον αγγίζουν ή να του μιλούν, από φόβο γι’ αυτό που αντίκριζαν και που δεν αναγνώριζαν. Ο Έλροντ ο ίδιος τον παρατηρούσε αμίλητος, αλλά παρέμεινε στη θέση του ακίνητος παρά τα άσχημα νέα που είχε ακούσει από το στόμα του άγνωστου που ήταν ντυμένος σαν κυνηγός από τη φυλή των Ανθρώπων του Μπρέθιλ, με γκρίζα ρούχα και καφέ δερμάτινο πανωφόρι χωρίς μανίκια, και μόλις μετά από αρκετή ώρα, έστειλε αγγελιοφόρους στον Γκιλ-Γκάλαντ, στο Μίθλοντ, που τον ενημέρωσαν για τη νέα εξέλιξη. 

Όμως εκείνος άργησε να απαντήσει και ο χρόνος μετρούσε εις βάρος των ξωτικών του Ερέγκιον, που με τη σειρά τους έστειλαν δικούς τους αγγελιοφόρους καθώς αντιλήφθηκαν την απειλή που τους πλησίαζε, και τότε φάνηκε πόσο δίκιο είχε ο ξένος με τα αστραφτερά μάτια και βιάστηκαν να εξοπλιστούν και να εκστρατεύσουν σε βοήθεια του Κέλεμπορν και του Κελεμπρίμπορ.

Μα ο Ελουρέντ, πιο ανεξάρτητος από όλους αυτούς που ετοιμάζονταν για πόλεμο και απόλυτα αυτάρκης και αποφασισμένος, δε θέλησε να περιμένει περιορισμένος μέσα στις οχυρωμένες εγκαταστάσεις τους και παρά τις ευγενικές αντιρρήσεις τους αποχώρησε, αλλά έκανε και πάλι την εμφάνισή του από διακριτική απόσταση όταν άρχισαν να βαδίζουν προς το Χόλλιν, δείχνοντάς τους την πιο σύντομη και ασφαλή κατεύθυνση. Όμως η πολιορκία του Ερέγκιον είχε αρχίσει πριν ακόμα φτάσουν ως εκεί, και ο Κέλεμπορν με δύναμη πολλών υπερασπιστών του Οστ-εν-Έδιλ, αντιστάθηκε μπροστά στις πύλες της πόλης και έδιωξε προς στιγμήν τους πολιορκητές. Άνοιξε δρόμο μέχρι τον Έλροντ που πλησίαζε με τον ψηλό χρυσοκάστανο ξωτικό στο πλευρό του και η συνάντηση των δύο στρατών ήταν μεγάλο πλήγμα για τις δυνάμεις του Σάουρον δυστυχώς όμως πρόσκαιρο, επειδή οι Ορκ ανασυντάχτηκαν σύντομα και απέκοψαν τους αμυνόμενους από τους υποστηρικτές τους. Υπερείχαν αριθμητικά και πολεμούσαν σε δύο μέτωπα, το ένα ενάντια στον Έλροντ και τον Κέλεμπορν και το άλλο ενάντια στον Κελεμπρίμπορ που βρισκόταν αποκλεισμένος μέσα στα τείχη της πόλης του. Με σκάλες και γάντζους ανέβηκαν τα ερειπωμένα τείχη και εξολόθρευσαν τους αποδεκατισμένους φρουρούς τους.

Το Ερέγκιον έπεσε και λεηλατήθηκε και τα θησαυροφυλάκιά του απογυμνώθηκαν από τα πολύτιμα πετράδια τους και τα πλούτη τους, που είχαν κατασκευαστεί με μεγάλο κόπο από τα ικανά χέρια των Νόλντορ, που απάρτιζαν τα μέλη της συντεχνίας των εμπνευσμένων δημιουργών της και τεχνιτών της. Στα πλατιά σκαλιά της Μιρντάιν, του μεγάρου της αδελφότητας των Κοσμηματοποιών, ο Κελεμπρίμπορ μονομάχησε με τον Σάουρον, αλλά νικήθηκε μόνο αφού οι υπηρέτες του Γκορθάουρ χρησιμοποίησαν άρπαγες για να τον ακινητοποιήσουν.

Στην ανάκριση που ακολούθησε και παρά τα βασανιστήρια στα οποία τον υπέβαλαν, ο γιος του Κουρούφιν των Νόλντορ, πιστός στο καθήκον του να προστατεύσει τους ομοφύλους του, αρνήθηκε να αποκαλύψει οτιδήποτε είχε σχέση με τα ξωτικοδαχτυλίδια και πλήρωσε την σιωπή του με φρικτό θάνατο: Οι Ορκ τον σκότωσαν με πολλά βέλη και το σώμα του μεγαλύτερου τεχνίτη των μετάλλων και των πετραδιών μετά τον Φέανορ (τον παππού του, που είχε κατασκευάσει τα Σίλμαριλ), κρεμάστηκε σε ένα κοντάρι. 

Με αυτό το θλιβερό λάβαρο, οι δυνάμεις του Σάουρον που είχαν ολοκληρώσει την καταστροφή της ξωτικοπολιτείας, στράφηκαν ενάντια στον Έλροντ και τους πολεμιστές του, και αρκετές φορές ο απαράμιλλος Ελουρέντ απέδειξε την ανωτερότητά του στις μάχες που γίνονταν σώμα με σώμα, ενώ ο Κέλεμπορν που δεν υστέρησε σε τίποτα από εκείνον, αντιλήφθηκε αμέσως την ταυτότητά του, αλλά δεν υπήρχε καιρός για συστάσεις και εξηγήσεις…

Κόντευαν να ηττηθούν ολοκληρωτικά παρά τον ηρωισμό τους, όταν μεγάλη δύναμη Νάνων και Ξωτικών, πέρασε τις πύλες της Μόρια και επιτέθηκε στη στρατιά του Μόργκοθ, και τότε ο Έλροντ που είχε αναγκαστεί να στραφεί Βόρεια, ίδρυσε και οργάνωσε το οχυρωμένο καταφύγιο του Ίμλαντρις.